تا دهان واگشودنيلوفر
صبح شد با سرود نيلوفر
روز پيغام شبروان بشنيد
از لبان كبود نيلوفر
نرم پيچيد و بر شد از ايوان
رفت بر بام دود نيلوفر
خيز اي خفته و ز دريچه ببين
اين شگفتا نه رود نيلوفر
نقشي از آسمان و از دريا
بافته تار و پود نيلوفر
چون نسيمي براين چمن بگذر
بشنوي تا درود نيلوفر
گر نيايي و شب ز راه آيد
ننگري جز غنود نيلوفر
مادرم گندم درون آن مي ريزد
پنجره بر آفتاب گرمي آور مي گشايد
خانه مي روبد غبار چهره آيينه ها را مي زدايد
تا شب نوروز
خرمي در خانه ما پا گذارد
زندگي بركت پذيرد با شگون خويش
بشكفد در ما و سر سبزي برآرد
اي بهار اي ميهمان دير آينده
كم كمك اين خانه آماده است
تك درخت خانه همسايه ما هم
برگ هاي تازه اي داده است
گاه گاهي هم
همره پرواز ابري در گذار باد
بوي عطر نارس گلهاي كوهي را
در نفس پيچيده ام آزاد
اين همه مي گويدم هر شب
اين همه مي گويدم هر روز
باز مي آيد بهار رفته از خانه
باز مي آيد بهار زندگي افروز
در گشودند به باغ گل سرخ
و من دل شده را
به سراپرده رنگين تماشا بردند
من به باغ گل سرخ
با زبان بلبل خواندم
در سماع شب سروستان دست افشاندم
در پريخانه پر نقش هزار آينه اش
خويشتن را به هزاران سيما ديدم
با لب آينه خنديدم
من به باغ گل سرخ
همره قافله رنگ و نگار
به سفر رفتم
از خاك به گل
رقص رنگين شكفتن را
در چشمه نور
مژده دادم به بهار
من به باغ گل سرخ
زير آن ساقه تر
عطر را زمزمه كردم تا صبح
من به باغ گل سرخ
درتمام شب سرد
روشنايي را خواندم با آب
و سحر را به گل و سبزه بشارت دادم
ديروز آفتاب
با بوسه و سلام به هر بام و در دميد
ديروز آفتاب
پندار ابر را
با تيغ زر دريد
ديروز آفتاب
در شهر مي گذشت
با گامش اشتياق
با چشم او نوازش و لبخند
با دست او نياز به پيوند
دلهاي سرد را
گرمي نشاند و رفت
عطر اميد را
هر سو كشاند و رفت
اي روشناي ديده و دلهاي بي شمار
اي جان آفتاب
بار دگر ز روزن دل خستگان بتاب
